Relacja z zawodów Barbarian Hill w Wiśle

Cześć!
Sama nie mogę uwierzyć w to co się ostatnio dzieje. Mam okazję być na wielu wydarzeniach związanych ze skokami lub jak w tym przypadku ze skoczniami. Jeśli ktoś w poprzednie wakacje powiedziałby mi, że będę pracować w redakcji, przeprowadzać wywiady, robić zdjęcia to nie sądzę, żebym uwierzyła. W moim przypadku sprawdziło się przysłowie ,,Do odważnych świat należy'', więc jeśli o czymś marzycie, nie bójcie się zaufać sobie. :)

Zazwyczaj na skoczni im. Adama Małysza skoczkowie latają w powietrzu, a następnie lądują na zeskoku. Tym razem odważni ochotnicy nie zjeżdżali w dół, ale wspinali się do góry. Start był na tzw. ,,linii bezpiecznego lądowania'', a meta na najwyższej belce. Na igielit została nałożona specjalna siatka, która miał pomóc zawodnikom dostać się na szczyt. Do walki zagrzewał śmiałków zespół rockowy DiAnti.

Tym razem nie musiałam martwić się o autobusy i przesiadki, bo udało mi się namówić rodziców i siostrę, aby wybrali się ze mną, a ponieważ pogoda była bardzo ładna, była to dla nich przyjemna wycieczka. Zanim udałam się pod skocznię, żeby zająć się zdjęciami, byłam w centrum Wisły. Pochodziłam sobie troszeczkę i powspominałam. Jednak na spędzenie tam większej ilości czasu będzie szansa podczas Letniej Grand Prix.

Cała impreza miała rozpocząć się o godzinie 15.00. Na skoczni byłam kilka minutek wcześniej. Grupy uczestników, które chciały zdobyć szczyt skoczni w Wiśle były puszczane co 20 minut, tak aby każdy spokojnie mógł ukończyć bieg. Ale spokojnie zawodnicy nie potrzebowali na pokonanie tego dystansu aż tyle czasu. :D Ja swoją rolę miałam spełniać na schodkach wzdłuż zeskoku - misja fotograficzna. Udałam się, więc tam w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca. Wiecie jak męczące jest chodzenie po tych schodkach? Jednak dałam radę! Moja kondycja była też znacznie osłabiona, przez przeziębienie, które mnie dopadło (tak wiem, to dziwne, że choruje w lecie :P ), ale ja się nigdy nie poddaje. Wczoraj schodki nie były tylko fantastycznym miejscem do robienia zdjęć, ale pozwalały także cały czas być tuż obok wspinających się zawodników. Mogłam zobaczyć z bliska, jak wielki jest to wysiłek.

Po dłuższym czasie spędzonym na schodkach, postanowiłam zejść na dół i porobić trochę zdjęć na starcie i w sektorze przygotować do startu. Bo nie wiem czemu, ale bardzo lubię robić zdjęcia podczas rozgrzewki, szczególnie na skokach. Poszłam także zobaczyć co słychać u mojej rodzinki, jak im się podoba cała ta impreza. Następnie czekała mnie kolejna wycieczka po schodkach do góry. Będąc tam cały czas się zastanawiałam czy sama dałabym radę jakimś sposobem wyczołgać się na szczyt. Kto wie, może za rok spróbuje? :D 

Skocznię zdobywali nie tylko mężczyźni, ale i kobiety. Jednak chyba największy podziw wzbudził u mnie Pan na zdjęciu powyżej. Niestety nie pamiętam jak się nazywał, ale został zwycięzcą wśród mężczyzn. Po swoim pierwszym biegu leżał na na betonie w sektorze A4 i nie mógł się podnieść - wiadomo ogromne zmęczenie... Wydawało się nawet, że nie da rady pobiec w finale, ale zmobilizował się i stanął na starcie. Finałowy bieg zakończył pięknym zwycięstwem. Godne pochwały jest także to, że ten Pan posiada bardzo dobra technikę we wspinaniu się po Malince. Także serdeczne pozdrowienia dla zwycięzcy! :)

Całe wydarzenie podsumowuje jako coś zupełnie innego, ale bardzo interesującego, bo potrzeba odwagi, żeby próbować walczyć w takiej konkurencji. Cieszę się, że mogłam zobaczyć to na żywo, mam nadzieję, że po raz pierwszy, ale nie ostatni. Tradycyjnie na końcu dodaje więcej zdjęć z pierwszego Barbarian Hill w Wiśle. :) Ponadto więcej zdjęć możecie zobaczyć tutaj:
http://skoki24.pl/2016/06/04/barbarian-hill-2016-fotorelacja/